09-07-2021, 03:47 AM
(Ten post był ostatnio modyfikowany: 09-07-2021, 03:58 AM przez Robert_Lato.)
Raffaella Carrà, właściwie Raffaella Maria Roberta Pelloni (ur. 18 czerwca 1943 w Bolonii) – włoska piosenkarka, tancerka i aktorka oraz osobowość telewizyjna. Absolwentka Centro Sperimentale di Cinematografia. W latach 70. kilkakrotnie prowadziła program Canzonissima.
W 1952 roku zadebiutowała w filmie „Tormento del Passato” w reżyserii Mario Bonnarda pod swoim nazwiskiem, zaś w roku 1960 miał miejsce jej prawdziwy debiut filmowy – „Długa noc w 1943” („La lunga notte del '43”) w reżyserii Florestano Vanciniego.
W 1961 roku Raffaella Pelloni oficjalnie przyjęła pseudonim Raffaella Carrà i kontynuowała karierę aktorską, występując w takich filmach jak: „5 marines per 100 ragazze” (1962, reżyseria Mario Mattioli), „L'Ombra di Zorro” (1962, reżyseria Joaquín Luis Romero Marchent), „La Chance et l'Amour” (1964, reżyseria Bertrand Tavernier, Claude Berri, Charles L. Bitsch i Éric Schlumberger).
W 1963 roku wzięła udział w „Towarzyszach” („I compagni") Mario Monicellego (z udziałem Marcello Mastroianniego). W 1965 roku wystąpiła u boku Franka Sinatry w filmie „Ekspres von Ryana” („Von Ryan's Express") Marka Robsona.
W 1970 roku zadebiutowała u boku Corrado w programie Canzonissima, śpiewając piosenkę „Ma che musica maestro!”. Canzonissimę poprowadziła również w roku następnym, lansując swoje kolejne hity: „Tuca Tuca” i „Chissà se va”. W 1974 roku poprowadziła Canzonissimę po raz trzeci. W trakcie programu wylansowała pierwszą włoską piosenkę w stylu disco, „Rumore”, spopularyzowaną następnie we wszystkich włoskich dyskotekach oraz za granicą, w Hiszpanii, Francji, Grecji, Turcji, Holandii, Japonii, ZSRR, Kanadzie i Ameryce Południowej.
Po powrocie do Włoch w 1978 roku Raffaella Carrà wylansowała swój kolejny przebój, „Tanti auguri”, (znany również jako „Com'è bello far l'amore da Trieste in giù”). Sukcesy te były wstępem do jej kariery telewizyjnej: Ma che sera (1978), Fantastico 3 (1982) i Pronto, Raffaella? (1984 i 1985), Buonasera Raffaella, Domenica In (1985/1986). W 1987 roku odeszła z Rai do Mediaset, dla której zrealizowała programy Raffaella Carrà Show i Il principe azzurro.
W 1989 roku powróciła do telewizji Rai, w której do 1991 roku wspólnie z Johnnym Dorellim prowadziła program Fantastico 12. W latach 1992–1995 pracowała dla telewizji hiszpańskiej prowadząc program Hola Raffaella. W 1995 roku powróciła do Włoch realizując cieszący się powodzeniem program Carràmba che sorpresa.
W 2001 roku była prezenterką VI edycji Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo. W kolejnych latach prowadziła różne programy telewizyjne, między innymi: Sogni (2004) i Amore (2006).
W 2014 roku Raffaella Carrà wystąpiła gościnnie na Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo, śpiewając (i tańcząc) dwie piosenki: „Fun Fun Fun” i „Ciao Ciao”.
Artystka wydała łącznie 27 albumów, ponad 100 singli, oraz cztery szczególnie cudowne albumy na których znalazły się nagrania w stylu Italo Disco – „Bolero” (1984), „Fidati!” (1985), „Inviato Speciale” (1990) i „Raffaella Carrà” (1991).
Ukazało się również 6 singli z nagraniami w stylu Italo Disco w jej wykonaniu.
W Polsce znana była przede wszystkim z nagrań: „Do It, Do It Again” (1978), „Pedro” (1981), „Que Dolor” (1983), „Tango / Amoa” (1988) wydanych na ogół w formie flexi 7’’ przez Tonpress.
Zmarła 5 lipca 2021 w Rzymie w wieku 78 lat na raka płuc, z którym zmagała się od dłuższego czasu.
Była fanką Juventusu Turyn, któremu kibicowała, zaś o jej śmierci poinformowali w dłuższej rozmowie nawet prowadzący w telewizji polskiej mecz Euro 2020 Włochy – Hiszpania: Jacek Laskowski i Robert Podoliński.
Odeszła kolejna wielka gwiazda filmu, piosenki i mediów…
W 1952 roku zadebiutowała w filmie „Tormento del Passato” w reżyserii Mario Bonnarda pod swoim nazwiskiem, zaś w roku 1960 miał miejsce jej prawdziwy debiut filmowy – „Długa noc w 1943” („La lunga notte del '43”) w reżyserii Florestano Vanciniego.
W 1961 roku Raffaella Pelloni oficjalnie przyjęła pseudonim Raffaella Carrà i kontynuowała karierę aktorską, występując w takich filmach jak: „5 marines per 100 ragazze” (1962, reżyseria Mario Mattioli), „L'Ombra di Zorro” (1962, reżyseria Joaquín Luis Romero Marchent), „La Chance et l'Amour” (1964, reżyseria Bertrand Tavernier, Claude Berri, Charles L. Bitsch i Éric Schlumberger).
W 1963 roku wzięła udział w „Towarzyszach” („I compagni") Mario Monicellego (z udziałem Marcello Mastroianniego). W 1965 roku wystąpiła u boku Franka Sinatry w filmie „Ekspres von Ryana” („Von Ryan's Express") Marka Robsona.
W 1970 roku zadebiutowała u boku Corrado w programie Canzonissima, śpiewając piosenkę „Ma che musica maestro!”. Canzonissimę poprowadziła również w roku następnym, lansując swoje kolejne hity: „Tuca Tuca” i „Chissà se va”. W 1974 roku poprowadziła Canzonissimę po raz trzeci. W trakcie programu wylansowała pierwszą włoską piosenkę w stylu disco, „Rumore”, spopularyzowaną następnie we wszystkich włoskich dyskotekach oraz za granicą, w Hiszpanii, Francji, Grecji, Turcji, Holandii, Japonii, ZSRR, Kanadzie i Ameryce Południowej.
Po powrocie do Włoch w 1978 roku Raffaella Carrà wylansowała swój kolejny przebój, „Tanti auguri”, (znany również jako „Com'è bello far l'amore da Trieste in giù”). Sukcesy te były wstępem do jej kariery telewizyjnej: Ma che sera (1978), Fantastico 3 (1982) i Pronto, Raffaella? (1984 i 1985), Buonasera Raffaella, Domenica In (1985/1986). W 1987 roku odeszła z Rai do Mediaset, dla której zrealizowała programy Raffaella Carrà Show i Il principe azzurro.
W 1989 roku powróciła do telewizji Rai, w której do 1991 roku wspólnie z Johnnym Dorellim prowadziła program Fantastico 12. W latach 1992–1995 pracowała dla telewizji hiszpańskiej prowadząc program Hola Raffaella. W 1995 roku powróciła do Włoch realizując cieszący się powodzeniem program Carràmba che sorpresa.
W 2001 roku była prezenterką VI edycji Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo. W kolejnych latach prowadziła różne programy telewizyjne, między innymi: Sogni (2004) i Amore (2006).
W 2014 roku Raffaella Carrà wystąpiła gościnnie na Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo, śpiewając (i tańcząc) dwie piosenki: „Fun Fun Fun” i „Ciao Ciao”.
Artystka wydała łącznie 27 albumów, ponad 100 singli, oraz cztery szczególnie cudowne albumy na których znalazły się nagrania w stylu Italo Disco – „Bolero” (1984), „Fidati!” (1985), „Inviato Speciale” (1990) i „Raffaella Carrà” (1991).
Ukazało się również 6 singli z nagraniami w stylu Italo Disco w jej wykonaniu.
W Polsce znana była przede wszystkim z nagrań: „Do It, Do It Again” (1978), „Pedro” (1981), „Que Dolor” (1983), „Tango / Amoa” (1988) wydanych na ogół w formie flexi 7’’ przez Tonpress.
Zmarła 5 lipca 2021 w Rzymie w wieku 78 lat na raka płuc, z którym zmagała się od dłuższego czasu.
Była fanką Juventusu Turyn, któremu kibicowała, zaś o jej śmierci poinformowali w dłuższej rozmowie nawet prowadzący w telewizji polskiej mecz Euro 2020 Włochy – Hiszpania: Jacek Laskowski i Robert Podoliński.
Odeszła kolejna wielka gwiazda filmu, piosenki i mediów…